Je hebt het met vrienden vast wel eens over onmogelijke situaties en hoe gestoord het zou zijn als datgene daadwerkelijk zou gebeuren. ‘Maar die kans is toch super klein’ denk je dan al snel. Vorige week was het de bedoeling dat ik met 5 andere vrienden naar London zou vliegen, maar het liep allemaal net even anders.

In het afgelopen jaar heb ik vrijwel nooit over persoonlijke gebeurtenissen geschreven. Mijn blogberichten zijn vaak informatief en beschouwend van aard, met soms een persoonlijke ondertoon. Deze reis naar London verdient echter haar eigen blogbericht, ook al heeft dit in principe niet enorm veel met het recht of iets in die richting te maken. Het leek mij vooral heel handig om iedereen te waarschuwen voor bepaalde situaties die kunnen gebeuren wanneer je naar een vreemd land vliegt met vrienden.

London, here we come!
Zoals gezegd zou ik met 5 andere vrienden naar London vliegen. Toen we eenmaal op vliegveld Eindhoven aankwamen, zijn wij meteen door de douane gegaan en hebben wij onze paspoorten laten controleren door de marechaussee. Tot aan dit moment was er nog niets aan de hand, maar tijdens het daadwerkelijke boarden ging het goed mis. Bij de allerlaatste controle bleek dat één van mijn vrienden zijn roepnaam op het ticket had staan en niet zijn officiële eerste naam zoals die staat geschreven in het paspoort. Het aangegeven documentnummer en de foto die in het paspoort staan kwamen overeen met het profiel van mijn vriend, alleen die eerste officiële naam niet. RyanAir hield zich strikt aan de regels en ze lieten hem niet doorlopen richting het vliegtuig. Het leek heel even toch nog mogelijk om het op te lossen door direct € 160 (!) met creditcard te betalen, alleen had niemand van ons een creditcard bij zich en bleek het 10 seconden later toch opeens te laat om dat allemaal nog te regelen. Eindstand: sorry, maar helaas. Boek maar een nieuw ticket en tot de volgende keer. Heeft RyanAir zich aan de regels gehouden? Ja. Was dit redelijk en billijk gezien de omstandigheden van het geval? In mijn ogen niet. Zo begon onze reis met één vriend minder.

Met een zuur en een gedesillusioneerd gevoel arriveerden wij in London. Het is één van die gebeurtenissen waar je op een familiefeestje gekscherend over speculeert onder het genot van een pilsje. Wij zijn het levende bewijs dat het in realiteit dus toch kan gebeuren. Wanneer je denkt dat de gifbeker hier leeg was, heb je het mis. Het werd namelijk weer lekker spannend toen wij moesten terugvliegen vanuit London naar Eindhoven. We besloten dit keer om ruim op tijd richting de vluchthaven te vertrekken. Je weet wel, voor het geval er iets mocht misgaan.

En nu weer terug..
We arriveerden bij de douane en werden onderworpen aan een strenge controle. Begrijpelijk, natuurlijk. Ikzelf was als laatste aan de beurt en in mijn ooghoek zag ik een andere vriend zich duidelijk irriteren over iets. Nadat mijn controle achter de rug was, liep ik naar de jongens toe om te vragen wat er aan de hand was. Een van ons was z’n portemonnee kwijt. Met letterlijk ieder belangrijk document erin: identiteitskaart, pinpas, OV-chipkaart, noem het maar op. Een kijkje op de klok leert ons dat het 17:45 was. Om 18:50 zou onze gate sluiten. De zoektocht was geopend.

Mijn vriend was er heilig van overtuigd dat hij zijn portemonnee in de grijze bak had gelegd en dat een werknemer van de douane zijn portemonnee dus had kwijtgemaakt. De douane besloot om onze sector af te zetten en mee te zoeken naar de verloren beurs. Het was hen natuurlijk ook duidelijk wat het gevolg zou zijn als wij de portemonnee niet zouden vinden: hij zou niet kunnen meevliegen naar Nederland. We hebben letterlijk iedere grijze bak opnieuw doorzocht, zijn tas werd nogmaals door de X-Ray gehaald en de douaneploeg ging de camerabeelden bekijken om te achterhalen waar zijn beurs zou kunnen zijn. Het was 18:40 en we hadden nog steeds geen portemonnee gevonden. We kregen het volgende advies: ren zo hard als je kunt naar de gate en smeek dat je vriend mee mag in het vliegtuig. Het lijkt op een script van een Home Alone film, maar het was helaas realiteit. Tijd om te rennen.

We hadden 10 minuten om bij de gate te komen. Bij dezen wil ik mijn excuses maken aan iedereen die we aan de kant hebben moeten duwen, voor het geschreeuw en voor de paniek die wij waarschijnlijk veroorzaakt hebben. Het was een enorm lang stuk rennen, maar de adrenaline hield ons op de been. Om 18:55 kwamen wij aan bij de gate, maar door een vertraging was de gate gelukkig nog niet opengegaan. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat we nog nooit zo blij waren met een vertraging. Smekend liepen wij naar de dienstdoende mevrouw toe om de situatie uit te leggen, waarop ze ons kalmeerde en zei dat de portemonnee was gevonden. Wat een ongelofelijke opluchting. Wat bleek? Een medewerker had de beurs laten vallen en hij was onder de loopband geschoven.

What if?
Wat had onze vriend nu moeten doen als ze zijn beurs niet op het nippertje hadden gevonden?

1. Iemand van onze groep had z’n pinpas en pincode aan hem moeten geven om te kunnen overleven de komende dagen;
2. Hij had aangifte moeten doen bij de lokale politie in London;
3. Naar ambassade/consulaat om een noodpaspoort of laissez-passer aanvragen. Dit duurt gemiddeld 2 tot 3 werkdagen en kost € 47,50;
4. Dit betekent dat hij (een aantal dagen) in een hotel had moeten overnachten, wat natuurlijk ook kosten met zich meebrengt;
5. Hij had een nieuw vliegticket van London naar Eindhoven moeten boeken en eventueel tickets voor het openbaar vervoer in London zelf.

Al met al zou dit dus een dure grap zijn geworden, al helemaal als je geen reisverzekering hebt afgesloten. Dat hadden wij niet, gezien de duur van onze citytrip. Het is daarnaast nog de vraag wat een reisverzekering zal vergoeden, afhankelijk van de overeenkomst die je met hen bent aangegaan. Ohja, en hoe onze citytrip in London was? Die was verder wel nice.